Roelie Pomstra overleefde een gescheurde aorta

‘Tijdens het afscheid wilde ik niet huilen’

Roelie Pomstra (49) had nooit gedacht dat ze op tweede kerstdag afscheid moest nemen van haar man en twee puberzoons. ‘Ik zei: “Zorg goed voor elkaar en doe je best op school.” Daarna werd ik de OK ingereden.

Als er iemand een gezond en fit leven had, dan was ik het wel. In de 27 jaar dat ik werkte als stewardess heb ik mij nog nooit één dag ziek gemeld. Ik sportte vier keer in de week en voelde mijn lichaam goed aan. Toen ik anderhalf jaar geleden op tweede kerstdag wakker werd, wist ik meteen dat er iets mis was. Het voelde alsof er iets zwaars op mijn borst lag. Mijn man belde direct de ambulance. Ik dacht: als er medisch personeel bij is, komt alles goed. In het ziekenhuis is er direct een CT-scan gemaakt. Ik herinner me nog goed hoe de arts naar mij keek en zei: Er is iets heel ergs aan de hand. Je aorta is gescheurd. We moeten direct opereren, we weten niet of je het redt.”

Verschrikte gezichten
‘Iedereen bleef kalm, waardoor ik zelf ook amper in paniek kon raken. Achteraf weet ik dat het van levensbelang is geweest om rustig te blijven. Als mijn bloeddruk omhoog zou schieten, kon de aorta verder scheuren. In zo’n setting wil je geen afscheid nemen. Maar ik moest wel. Ik wilde niet schreeuwen en niet huilen. Dat mocht niet het laatste beeld zijn wat mijn kinderen van mij zouden hebben. Daarom zei ik: “Zorg voor elkaar en doe goed je best op school.” Daarna werd ik de OK ingereden.’

‘Na de operatie die twaalf uur duurde, raakte ik in een coma. Mijn man nodigde al mijn vriendinnen uit, zodat ik stemmen zou herkennen. Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd, waren hun verschrikte gezichten. Ik dacht : gelukkig, ik ben er nog. Het was natuurlijk wel de vraag hoe ik eruit zou komen. Communiceren moest ik via letters op een plankje. Toen ik opschreef dat ik het warm had, kon mijn man zijn geluk niet op.’

Goede hoop
‘Mijn lichaam heeft een enorme klap gehad. Gelukkig ging het revalideren snel, ik was ook wel erg fanatiek. Het resultaat mocht er zijn, ik kon steeds een stukje verder lopen. Na zes weken reed ik zelf naar de sportschool.’

‘Op dat moment was ik vastbesloten om weer aan het werk te gaan. Vliegen was mijn droombaan. Ik begon met vervangend werk op de grond. Al snel merkte ik dat ik van bukken duizelig werd en een statische belasting te zwaar was. Als stewardess aan de slag kon ik wel vergeten. Dat was een klap, maar sinds mijn operatie ben ik allergisch voor klagen. Ik denk dagelijks: jongens, kijk eens om je heen naar alles wat er wél kan. Inmiddels heb ik een nieuwe baan aangeboden gekregen als receptioniste bij Martiniplaza. Als je positief blijft denken, komen er altijd weer mooie dingen op je pad.’

Bron: Vida 4 september 2016