De marsmannetjes beheersen mijn leven. Zij beslissen over leven of dood. Voor mijn gevoel willen ze dat ik dood ga en willen ze daar graag een handje bij helpen maar ik wordt gelukkig wel wakker. Wakker uit een nare droom voor mij, mijn kinderen, familie en vrienden. Alhoewel de nare droom voor mij nog wel even door zal gaan!

1 januari 2014
Ik (vrouw, 45 jaar, alleenstaand met 3 kinderen waarvan 2 volwassen en 1 puber) ben al een aantal dagen op wintersportvakantie met mijn kinderen en schoondochter in Oostenrijk. Heerlijk hebben we het.  Op deze mooie nieuwjaarsdag gaan we niet zo heel vroeg naar de piste. Mijn jongste en ik zijn geen ervaren skiërs dus wij oefenen wat af op de blauw piste. Om ons ook van de mooie plekjes van het skigebied te laten genieten, gaan de andere kids op zoek naar een mooie route die we die middag zullen gaan skiën. Leuk om een keer met zijn alleen een route te gaan skiën!

7 januari 2014
Ik ben wakker, heb alleen geen enkel besef waar ik ben en wat er aan de hand is! Ik blijk op de IC van het ziekenhuis in Innsbruck te liggen. Ik ben wakker maar besef eigenlijk nog helemaal niks. Het enige besef is dat een van mijn zonen in Oostenrijk is gebleven nadat het verblijf in Oostenrijk eigenlijk op 4 januari afgelopen zou zijn. De andere kinderen zijn op 4 januari wel naar Nederland vertrokken omdat met zijn allen hier blijven geen optie was. Pas wanneer ik naar een “normale” afdeling mag op 10 januari begint het tot me door te dringen: Op 1 januari tijdens het skiën van de “mooie” route ben ik onwel geworden door het scheuren van mijn aorta in de borstholte. De kinderen hebben, zo zal in de loop van de tijd blijken, enorm goed gehandeld op het moment van nood waardoor hulp snel aanwezig was en ik dit allemaal heb kunnen overleven. Ik ben de avond van 1 januari geopereerd en mijn aorta is met een openhartoperatie hersteld met een prothese. Later die nacht is mijn hartzakje gaan lekken dus moest ik nogmaals onder het mes. Ik heb een kleine week geslapen waarna ik (na 10 dagen) van de IC af mocht om op een medium-care verder aan te sterken. Ik kan op dat moment niet veel meer. Ik ben slap, kan niet zitten of staan en heb een controle over mijn lichaam. Mijn lichaam is opgezwollen van het vocht en ik heb veel vocht in een long. Er wordt een drain aangebracht in de long om het vocht af te voeren waardoor ademhalen makkelijker gaat. In de loop van de dagen ga ik kleine stapjes vooruit om sterk genoeg te worden voor vervoer naar Nederland.

Op 15 januari werd ik eindelijk per ambulance naar een Nederlands ziekenhuis vervoerd. De reis was zwaar! Mijn lichaam deed pijn maar ik ben nog nooit zo blij geweest met een lange autorit als op die dag. En dan, in Nijmegen, zie ik mijn andere kinderen en mijn moedertje ook weer. Het gaat goed met ze. Er valt een last van mijn schouders. Het besef komt ineens. Dit alles had zomaar ineens weg kunnen zijn!! Er volgt een week in een afgezonderde kamer(quarantaine i.v.m. opname in een buitenlands ziekenhuis) waar familie en lieve vrienden me komen bezoeken. Waar ik slapeloze nachten heb omdat ik niet op mijn rug kan liggen vanwege pijn aan een zenuw bij mijn ruggenwervel en niet op mijn zij vanwege het losse borstbeen die patiënten na een openhartoperatie nou eenmaal hebben.

Op 22 januari mag ik eindelijk naar huis. Stapje voor stapje ga ik vooruit. De eerste overwinning is het bed weer uit de woonkamer te krijgen wat onlosmakelijk verbonden is met de dames van de thuiszorg die dagelijks een diepe wond in mijn lies komen verzorgen. Deze wond is gaan ontsteken door “vergeten” hechtingen. Uiteindelijk zou het drie maanden duren voor de wond enigszins dicht is. Als ik dan eindelijk ergens in april mag beginnen met de revalidatie bij Dekkerswald heb ik het idee dat ik eindelijk een beetje vooruit ga. Ik kan weer gaan werken aan mijn conditie en mijn vertrouwen in mijn lichaam weer proberen terug te krijgen.

1-1-2015
Een jaar later gaat het helemaal niet slecht met me. Ik ga stap voor stap vooruit. De artsen zijn tevreden dus dan ben ik het ook. Ik ben weer aan het sporten en enkele uurtjes aan het werken. Ik ervaar steeds minder beperkingen (nu nog gaan vertrouwen op mijn eigen lichaam) alhoewel ik altijd met kleine beperkingen rekening zal moeten houden maar ach, als dat alles is…