In september 2021 kreeg Ina Kraak een aortadissectie type A tijdens het mountainbiken.
Nog geen jaar later doet zij voor de Hartstichting mee aan de 5-daagse fietstocht naar Berlijn, om geld in te zamelen voor onderzoek naar hart- en vaatziekten.
Ina vertelt haar verhaal over toen en nu.

‘Een aorta-wat?’

Dat vroeg mijn vriend aan de chirurg, in de nacht van 16 op 17 september 2021. Ik was met spoed naar het ziekenhuis in Zwolle gebracht en was inmiddels onder narcose. Vanaf de brancard richting de OK had ik mijn vriend gebeld om afscheid te nemen voor de operatie, hoewel ik nauwelijks besefte wat er gebeurde.

Pijn op de borst

Vier dagen eerder had ik tijdens een mountainbiketocht met vrienden plotseling pijn op de borst. Geen ondraaglijke pijn, maar wel vreemd. Ik ben direct gestopt, maar na een kwartiertje toch het bos uit gefietst. Dat voelde niet lekker, dus toen hebben we 112 gebeld en na wat eerste onderzoeken werd ik meegenomen naar het ziekenhuis in Enschede. Daar volgde bloedonderzoek en een hart-longfoto, maar er werd geen oorzaak voor de pijn gevonden. Waarschijnlijk een verkrampte spier, dus ik mocht naar huis. Ondertussen voelde ik me iets beter. Ik had bijna een gevoel van schaamte: wat een toestand voor een spierkramp…

In de dagen erna ging ik gewoon naar kantoor en ik was zelfs van plan weer een rondje te gaan fietsen. Maar na drie dagen kreeg ik ’s avonds ineens een zere kaak en weer lichte pijn op de borst. Toen ik ergens hard om moest lachen, kreeg ik een pijnscheut in mijn borst, heel gek. De volgende dag belde ik de huisarts, waar ik na aandringen aan het eind van de middag terecht kon.

De huisarts nam het direct heel serieus. Ik kende mijn huisarts niet, want ik was al meer dan 10 jaar niet bij een huisarts geweest. De huisarts hoorde een ruis bij mijn hart en vertrouwde het niet. Ik ging weer met een ambulance naar het ziekenhuis, ditmaal in Deventer. Daar volgden dezelfde onderzoeken als vier dagen ervoor en uiteindelijk dachten ze aan een luchtweginfectie. Maar voor de zekerheid werd er nog een CT-scan gemaakt.

Slecht nieuws

k zal nooit het moment vergeten dat de arts terugkwam met de uitslag van de CT-scan: “ik heb heel slecht nieuws, je hebt een scheurtje in je aorta en je moet nu direct naar Zwolle voor een operatie”. De verpleegkundige stond extreem gefocust naast de arts en de ambulance stond al klaar.

Ik had een aortadissectie type A en die nacht ben ik met spoed geopereerd. Een stukje van mijn aorta, net boven mijn hart, is vervangen. Gelukkig ging de operatie voorspoedig en het fysieke herstel erna snel. De eerste dagen kreeg ik stukje bij beetje door wat er was gebeurd en zat ik in eerste instantie vol adrenaline. Maar uiteindelijk drong tot me door dat ik door het oog van de naald ben gekropen en heel veel geluk heb gehad. Ik vond het een traumatische ervaring.

Langzaam weer ‘de oude’

In de eerste periode na de operatie dacht ik weer helemaal de oude te worden. Ik zou weer veel en hard gaan wielrennen en mountainbiken. Na vier weken deed ik mijn eerste voorzichtige rondje op de racefiets. Maar tijdens de hartrevalidatie begreep ik dat ik waarschijnlijk nooit meer voluit zou mogen gaan op de fiets. Ik moest me vooral concentreren op rustige duurtrainingen. Dat was een teleurstelling, maar het bracht me wel op het idee om mee te doen aan een sponsorfietstocht naar Berlijn, voor de Hartstichting.

Sponsortocht levert €130.000 op

En op 21 juli 2022 klonk het startschot voor deze sponsortocht. Met bijna 100 deelnemers fietsten we in vijf dagen van Beekbergen naar Berlijn, met een gemiddelde afstand van 150 km per dag.

In totaal zamelden we ruim €130.000,- in. Ik dacht van te voren dat het fysiek en mentaal pittig zou worden, maar dat viel mee. Het was vooral een leuke ervaring en weer een mooie stap in de verwerking van wat mij is overkomen.

Vooral veel genieten

Mede als training voor Berlijn fietsten mijn vriend en ik eind juni weer in de bergen: ik fietste weer serieuze cols in de Alpen! ík zit weer volop op de mountainbike en geniet er enorm van. Mijn bloeddruk mag niet hoog worden en dat probeer ik in de gaten te houden via mijn hartslag. Ik fiets nu altijd met hartslagmeter en probeer niet té intensief te fietsen. Maar af en toe kan ik het niet laten: wat is er nu mooier dan met een grote glimlach op je gezicht een mountainbikeroute te fietsen?

Een jaar later

Het is nu bijna een jaar geleden dat ik een aortadissectie kreeg. Ik voel me fysiek heel goed, maar de gebeurtenis speelt nog elke dag door mijn hoofd. Ik voel regelmatig pijntjes in mijn borstkas, waarschijnlijk van de operatie, maar altijd spookt het door mijn hoofd: “het zal toch niet iets anders zijn, iets ernstigs?”. Ik heb inmiddels genetisch onderzoek gehad en er is bij mij geen oorzaak gevonden voor de dissectie. Enerzijds is dat prettig, ik heb blijkbaar geen genetische afwijking, anderzijds is dat heel onbevredigend, want wat is dan de oorzaak? Ik heb immers geen hoge bloeddruk en er zijn geen andere risicofactoren. De rest van mijn leven zal mijn aorta regelmatig worden gecontroleerd. Toch een geruststellend idee.

Hartelijke groet,
Ina