Het is oktober 2007. Ik sta op met een behoorlijke pijn in de rug. Zo erg zelfs dat ik, in afwijking van anders, een ‘snelafspraak’ maak bij de huisarts. Ze onderzoekt me, maar vindt geen bijzonderheden. Dus met een paar pijnstillers ga ik naar huis.

In de loop van de dag wordt de pijn echter erger. Zelfs zo erg, dat ik mijn bed niet meer uitkom en aan de huisarts vraag langs te komen. Na een paar uur komt ze en onderzoekt me weer. Zonder resultaat. Besluiteloos staan mijn vrouw en de huisarts naast mijn bed. Ik lig werkelijk te sterven van de pijn.

‘Ik geef hem nog vier minuten’

De diagnose komt van mijn vrouw: „Mijn broer heeft een jaar geleden een aneurysma van de aorta gehad. Bij mijn man constateer ik dezelfde symptomen”. Zij blijkt het juist te hebben. Met werkelijk een ‘bloedgang’ brengt de ambulance me van Oostwold (Old.) naar Groningen (UMCG) waar prof. Van den Dungen en zijn team me reeds opwachten. Op de operatietafel hoor ik hem nog zeggen: „Opschieten mensen, ik geef hem nog vier minuten”. Twee dagen later word ik wakker. „Dat was kantje boord mijnheer” zegt de zaalarts. „Uw aorta vertoonde een uitstulping van 9,5 cm.

Tijdbom

Dit was dus een tijdbom in je lichaam zonder dat je het beseft. Toen al waren prof. Van den Dungen en zijn staf voorstander van een preventief onderzoek. Heel gemakkelijk uit te voeren: via een echo je buik controleren. Het geheel kan vijf minuten duren. Mijn gehele familie werd gecontroleerd. Daardoor werd mijn broer bij voorbaat geopereerd omdat de echo bij hem een uitstulping vaststelde van 6,5 cm.

En nu lees ik in de krant van maandag 18 december weer een pleidooi voor een totaal preventief onderzoek. Net als bij vrouwen het borstkankeronderzoek. En nog zeggen de verzekeringen dat het niet nodig is omdat „het resultaat van het onderzoek niet opweegt tegen de prijs”. Hoezo de prijs? In veel gevallen wordt gebruik gemaakt van een echo. Iedereen kan zelf de voorbeelden wel opnoemen.

Duur?

En een echo te maken van de buik om te kijken of er ook een begin van een aneurysma is wordt te duur bevonden. Te gek om waar te zijn. Een kwestie van een paar minuten aldus het UMCG. Nee, het is anders: niet het onderzoek is duur. Wel de behandeling daarna.

Maar dat je daarmee levens kunt sparen is een motief dat men niet durft te noemen.

En ik? Wel ik ben totaal afhankelijk van Menzis en zijn collega’s. Ik betaal premie en de verzekeringmaatschappijen bepalen mijn gezondheid.

Wat een vreemde wereld.

Ter-Apel, Klaas Mulder

Bron: DVHN