José Kuijpens had nooit ernstige gezondheidsproblemen. Totdat ze op een middag letterlijk werd overvallen door een aortadissectie. Er ontstond een acute situatie, maar ze kan het navertellen. “Ik heb niet één beschermengeltje op mijn schouder gehad. maar een heel leger. Ik heb de dood in de ogen gekeken”, vertelt José.

Een aortadissectie type A ofwel een scheur in de binnenbekleding van de aorta. Ze had er nog nooit van gehoord. “Voorafgaand waren er voor mij helemaal geen tekenen dat dit mij zou overkomen. Ik had nog nooit klachten aan mijn hart gehad.” Toch ging het mis. “Ik was alleen thuis, had net een sigaretje gerookt buiten en binnen voelde ik uit het niets een scheurend gevoel in mijn keel. Ik wist direct dat het volledig mis was. Ik probeerde de pijn weg te slikken, maar de uitstraling naar mijn hart en tussen mijn schouderbladen was vreselijk. Het was een onbeschrijfelijke pijn. Het lijkt het meest op pijn van een flinke schaafwond waar je zout in blijft strooien”, aldus José, “ik ben flauwgevallen van de pijn en een tijdje later kwam ik bij op de keukenvloer. Ik had mezelf bevuild. Zo trots als ik was ben ik nog naar boven gestrompeld om me te verschonen. Want zo wilde ik niet gevonden worden door het ambulancepersoneel. Bizar eigenlijk, ik had vreselijke pijn, maar ik ben geen moment in paniek geweest. Ik wilde absoluut niet dat het zo zou eindigen. Daarna ben ik op de een of andere manier weer beneden gekomen en is het me gelukt om mijn man een bericht te sturen; ‘help, je moet komen’. Ik hoorde enige tijd later de sleutel in het slot. Dat is het laatste wat ik me kan herinneren.”

Goed mis

Haar man Joop belde direct 112 en per ambulance werd José met spoed naar het TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg gebracht. José: “Daar zagen ze meteen dat het goed mis was. Ik werd met spoed naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven gebracht. Alles ging vliegensvlug.” Kennelijk was er vanuit de ambulance al contact geweest met het ziekenhuis in Eindhoven, want daar stond een team klaar om José op te vangen. “Ik weet niet wat daar precies gebeurd is, maar ik heb cardiothoracaal chirurg dr. Joost ter Woorst wel horen zeggen dat het zeer ernstig was. Mijn hartzakje zat vol bloed. Hulp had achteraf geen twintig minuten later moeten komen. Toch heb ik nooit het gevoel gehad dat het over was.”

Twee jaar na dato

Bijna twee jaar na dato is José lichamelijk maar vooral geestelijk weer op de goede weg. “De prothese die geplaatst is in de aorta, is volledig gehecht. Ik heb nog moeite om me lang te concentreren, vooral als er veel prikkels zijn en ook mijn korte termijn geheugen is niet meer wat het geweest is. Maar ik ben er nog, met deze klachten kun je leven. Maar de impact die de operatie geestelijk op me heeft gehad, heb ik onderschat. De verwerking ervan lijkt haast op een rouwproces. Hoewel ik vrij nuchter in het leven sta, was ik volledig de kluts kwijt na de operatie. De operatie brengt je bij de kern van de mens. Ze hebben letterlijk mijn hart geraakt. En daar was ik behoorlijk van in de war. Nu begint mijn hoofd op te klaren en heb ik het een plek kunnen geven. Maar ik heb een lange tijd in ‘een grote watten wereld’ geleefd in mijn hoofd”, zegt José.

Rooskleurig

De toekomst ziet ze rooskleurig tegemoet. “Bij de laatste controle zag het er allemaal meer dan perfect uit. Als gezin hebben we er dan ook een grote streep onder gezet nu. We hebben twee moeilijke jaren gehad, niet alleen ik, maar mijn hele gezin. We hebben er met elkaar goed over kunnen praten. Iedereen verwerkt een trauma op een andere manier en ik denk dat het heel belangrijk is dat iedereen daar zijn eigen ruimte in heeft gekregen. Ik, mijn man en mijn kinderen!”

Bron: Catharina Ziekenhuis