Nancy Evers (54) is hartpatiënt en deed mee aan de Dam tot Damloop. 

Het schrijven van deze blog voelt eigenlijk heel onwerkelijk. Net zo onwerkelijk als het moment dat ik als 47-jarige vrouw te horen kreeg dat ik een ernstige hartaandoening had en snel een openhartoperatie moest ondergaan. Deze keer is het echter heel positief. Ik ben me aan het voorbereiden op een hardloopwedstrijd van 16 kilometer!

Nadat ik in mijn eigen woonplaats door de eerste harthulp naar huis ben gestuurd en “maar een paracetamolletje moest nemen” ben ik tot op de dag van vandaag nog heel dankbaar dat mijn man mij als verjaardagscadeau een Prescan (total bodyscan) heeft gegeven. Daar kwam uit dat ik niet alleen een Aorta Dissectie had gehad maar ook een Aneurysma had van 6 cm. Mijn aorta stond op springen. Ik was een wandelende tijdbom!

Op 11 januari 2010 onderging ik een openhartoperatie waarbij ik een nieuwe aortaklep, een aortaprothese en een pacemaker kreeg. Wat ben ik verschrikkelijk ziek geweest! En als klap op de vuurpijl raakte ik ook nog mijn baan kwijt. Mijn wereld stortte in. Ik zag echt geen uitweg meer en wilde afscheid nemen van deze mooie wereld. Mijn man zag dat het niet goed ging met mij en een opname dreigde, maar gelukkig ontdekte ik toen een nieuwe liefde: hardlopen. Daar kan ik, tot op de dag van vandaag, echt alles in kwijt. Ontspanning, het gevecht aangaan met mezelf, maar ook het boeken van resultaat. In 2013 heb ik mijn eerste hardloopwedstrijd van 5 kilometer gelopen. Mensen wat was ik trots!

Nu ben ik dus volop aan het trainen voor de Dam tot Damloop. Op 17 september ga ik hem samen met mijn liefde lopen.

Ik zit nu een aantal weken voor de Dam tot Dam loop en ik lig gelukkig op schema! Doordat ik al een aantal jaren hardloop weet ik wat mijn lichaam prettig vind en wat niet. Alleen heb ik nog nooit de 16 kilometer gelopen. Zo blijf je dus nieuwe dingen ontdekken. Hoe mooi is dat?

Mijn hele leven ben ik al redelijk sportief geweest. Na mijn openhartoperatie had ik alleen geen flauw idee waar ik nog toe in staat zou zijn. Wat mag ik wel? Wat mag ik niet? Zijn mijn medicijnen van invloed op het sporten? En hoe zit het met mijn pacemaker? Uiteindelijk kunnen doktoren van alles zeggen maar een lichaam is geen exacte wetenschap, dus zul je bepaalde zaken proefondervindelijk moeten ondergaan!

Na mijn ontzettende dip besloot ik dat er nog genoeg is om voor te leven. Na mijn hartrevalidatie ben ik gaan zwemmen. Medisch zwemmen, want dan houden ze je goed in de gaten. Deze dame heeft alleen twee knopjes: aan en uit. De zwemleraar heeft me echt moeten afremmen. Ik ging te snel! Binnen de kortste keren stond ik in de sportschool en deed ik met verschillende disciplines mee. Heerlijk vond ik het. De aangekomen kilo’s vlogen eraf (en nog meer) en had echt de smaak te pakken.

Mijn man heeft mij uiteindelijk besmet met het hardloopvirus. Eerst ben ik gaan trainen voor de 5 kilometer en deed ik mee met diverse wedstrijden. Daarna de 8, de 10 en nu dan de 16….
Ik heb een fulltimebaan en het combineren is een uitdaging. Twee keer per week sta ik om 6 uur op om te lopen. Als ik dan op kantoor kom zit mijn lichaam nog vol endorfine. Heerlijk! Het geeft zo’n positief gevoel dat ik mijn dag kan beginnen met heel veel energie!!

Mijn trainingsschema bevalt mij erg goed. Het gaat niet op tijd maar geeft me de ruimte om mijn eigen pace te lopen. De korte afstanden loop ik gemiddeld op een pace tussen de 6 en de 6.20. Wat is een pace? Een pace van 6 geeft aan dat je over 1 kilometer hardlopen 6 minuten doet oftewel 10 per uur. De langere afstanden loop ik gemiddeld tussen de 6.25 en de 6.40. Ik hoop mijn 16 kilometer binnen de 1.45 te lopen.

Alleen al het idee dat ik deze afstand mag lopen, alle festiviteiten mee mag maken (want de Dam tot Dam loop is 1 groot feest!) geeft mij zo een mooi gevoel. Natuurlijk is mijn leven anders gelopen dan ik mij had voorgesteld. Maar hé, je kunt in het verleden blijven hangen, maar vooruit kijken heeft mij gebracht waar ik nu ben. Ik voel me geweldig, ik heb een lieve kerel, een toffe baan en ga binnenkort de Dam tot Dam lopen!

Het is zondag 17 september, 6.45 uur en mijn wekker gaat af. Natuurlijk ben ik ruim op tijd wakker, maar ik wil zo lang mogelijk blijven liggen, rusten en mijzelf voorbereiden op wat komen gaat. Vandaag is het D-Day. 11.00 uur is de start van mijn 16 kilometer. Ik ga een goed ontbijt klaar maken. Een grote bak havermout en een aantal glazen water. Douchen, aankleden en hup de trein in naar Amsterdam. Ik heb een heleboel eterij bij me, want ik moet per slot van rekening minimaal 5 kwartier hartlopen.

Er zit een dosis gezonde spanning in mijn lijf. Er hangt niets vanaf, maar toch …
Op het station kom ik direct al een heleboel mederenners tegen. De hoofdstad stroomt vol. Die dag zullen er 50.000 mensen meedoen met de Dam tot Damloop en ik ben er 1 van.
Niemand weet welk geheim ik met mij meedraag. Niemand ziet dat ik hartpatiënt ben en een mechanische hartklep, een aorta prothese en een pacemaker heb. Even speelt het door mijn hoofd, maar dan laat ik mij direct weer meevoeren met de opzwepende muziek van de warming-up. Nog 5 minuten en dan gaat ons groene startvak open!

Ppppfffff….we gaan. Ik druk mijn hardloophorloge in en al snel gaan we de IJtunnel in. Iedereen heeft me hiervoor gewaarschuwd. Lekker snel naar beneden, maar behoudend naar boven. 2,5 kilometer lang. Het is een ontzettend afwisselend parcours en er staan enorm veel mensen ons aan te moedigen. Maar bovenal is de organisatie echt top. Een diepe buiging hiervoor. Veel te drinken, veel fruit en een geweldig aantal vrijwilligers onderweg dat alles in goede banen leidt.

Natuurlijk is het geen makkie, maar ik wil die medaille zo graag hebben. Mijn liefde heeft me voor de wedstrijd aangegeven mijn tempo te blijven lopen. Hij weet dat ik het op bepaalde momenten moeilijk zal krijgen, maar hij trekt me er doorheen. 500 meter voor de finish word ik emotioneel en pak ik zijn hand. Dat geeft me kracht en samen lopen we over de streep. Yes, yes, yes! Ik heb het gehaald! De beloning is binnen!

Direct na mijn openhartoperatie dacht ik echt dat dit het einde was. Ik kon niets, ik wilde niets. Maar nu weet ik dat niets onmogelijk is. Het is de kunst om altijd naar je eigen lichaam te blijven luisteren, maar het tegelijkertijd ook te blijven uitdagen. Jouw lichaam is zooooo sterk.

Ik hoop dat mensen iets aan mijn blog hebben gehad. Hoe ik van de ene op de andere dag hartpatiënt werd en nu de 16 kilometer heb hardgelopen. Het was een lange reis, maar het was meer dan de moeite waard.

Inmiddels is de volgende uitdaging geprikt: de halve marathon van Amsterdam in oktober 2018.

Bron: Hart&Vaatgroep